Ο Antoine Rose μίλησε στο CITY CODE (έντυπη έκδοση) για την πορεία του ως φωτογράφος και για την φωτογραφική σειρά του “Up in the Air”. Κρέμεται από ελικόπτερo και φωτογραφίζει από ψηλά την πόλη, την φύση, στιγμές του κόσμου… και μας χαρίζει αριστουργηματικές φωτογραφίες.
Συνέντευξη: Amarildo
Πώς προέκυψε η φωτογραφία στη ζωή σας; Και πιο συγκεκριμένα, πώς προέκυψε η θεματική “Up in the Air”;
Είμαι ένας αυτοδίδακτος φωτογράφος. Όταν ήμουν 8 χρόνων ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες και να τις εμφανίζω σε ένα μικρό εργαστήρι που υπήρχε στο σπίτι. Με τον καιρό, ανέπτυξα ένα τεράστιο πάθος για τη φωτογραφία και τα ταξίδια.
Ξεκίνησα να δουλεύω τη σειρά “Up in the Air” το 2002. Μιας και είμαι τελειομανής, αφιέρωσα μερικά χρόνια προετοιμάζοντας την ιδέα της δικής μου, προσωπικής έκθεσης στη γκαλερί Emmanuel Fremin, που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη το 2012.
Με την πανοραμική προσέγγιση, μου αρέσει να εισάγω μια ένταση ανάμεσα σε αυτό που φαίνεται ορατό και σε αυτό που είναι στην πραγματικότητα ορατό. Ανάλογα με την απόσταση, το θέμα της φωτογραφίας μπορεί να φαίνεται είτε αφηρημένο ή παραστατικό. Πέρα από την αισθητική διάσταση, υπάρχει κι ένα ανθρωπολογικό και κοινωνιολογικό στρώμα: οι άνθρωποι, που μοιράζονται κοινές συμπεριφορές και εκθέτουν τους εαυτούς τους ως ηδονιστικά κοπάδια. Δεδομένης της απόστασης, οι ακίνητες εικόνες ανθρώπων που κολυμπούν ή απλώς κάθονται στις πετσέτες τους στην παραλία, μοιάζουν με εικόνες εντόμων. Οι άνθρωποι έχουν το μέγεθος ασήμαντης κουκίδας, σε σχέση με το άπειρο του σύμπαντος.
Μελετάτε το μέρος που επιλέγετε να φωτογραφίσετε ή πρόκειται για τυχαία επιλογή; Υπάρχει κάποια διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσετε;
Δεν πρόκειται καθόλου για τυχαία επιλογή. Αυτές οι φωτογραφίσεις προϋποθέτουν πολλή δουλειά και η όλη διαδικασία είναι πολύ μακρά. Υπάρχουν νομικά θέματα που πρέπει να εξεταστούν και κανονισμοί που πρέπει να τηρηθούν, καθώς και θέματα ασφάλειας αλλά και τεχνικά σημεία τα οποία συζητούνται με τον πιλότο και τον πύργο ελέγχου. Σχετικά με την επιλογή του σημείου, σίγουρα εμπνέομαι από την πυκνότητά του σε κόσμο, την επισκεψιμότητά του, καθώς η δουλειά μου βασίζεται στην παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε πολυσύχναστα μέρη. Έτσι, πάντα βρίσκομαι σε αναζήτηση ενός τέτοιου σημείου και μιας τέτοιας συνάντησης από όπου θα αντλήσω την έμπνευσή μου.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση όταν φωτογραφίζετε δεμένος έξω από ένα ελικόπτερο; Ποιες οι δυσκολίες και πόσο χρόνος χρειάζεται για να είστε ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα;
Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι να βγάλω τη φωτογραφία που θέλω. Και αυτό είναι κάθε άλλο παρά απλό. Το να φωτογραφίζεις στα 7.000 με 10.000 πόδια με δυνατά ρεύματα αέρα, στους -20 βαθμούς Κέλσιου, σημαίνει ότι θα αναγκαστείς να πιέσεις τον εαυτό σου να δουλέψει εκτός του στοιχείου του. Η σταθερότητα είναι δύσκολη, το καδράρισμα είναι δύσκολο και η λήψη πλήρως κάθετων φωτογραφιών απαιτεί να βρίσκεσαι εκτός του ελικοπτέρου. Για τη νυχτερινή σειρά στη Νέα Υόρκη χρειάστηκαν τουλάχιστον 5 ταξίδια στην πόλη και περίπου 10 ώρες στο ελικόπτερο, ίσως και λίγο περισσότερες. Αντιθέτως, για τη σειρά “Jeux d’Hiver” χρειάστηκαν 4 ταξίδια, σε 4 συναπτά έτη, ώστε να έχω στο τέλος περίπου 6 φωτογραφίες που να θέλω να δείξω. Είμαι ένας «νευρωτικός τελειομανής» και μέχρι να έχω την τέλεια φωτογραφία, θα τραβάω ξανά και ξανά…
Ολόκληρος ο κόσμος είναι γεμάτος από όμορφες εικόνες, αλλά ποια πόλη ή χώρα σας έδωσε παραπάνω από όσα περίμενες;
Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση γιατί, πράγματι, ο κόσμος είναι γεμάτος από όμορφα μέρη. Αν εννοείς κάποιο μέρος το οποίο φωτογράφισα από ψηλά, τα βουνά αποτελούν πάντα ένα επιβλητικό σκηνικό καθώς τονίζουν την αντίθεση ανάμεσα στο ελάχιστο μέγεθος του ανθρώπου και στο μεγαλείο της φύσης. Όμως πιστεύω ότι το τέλειο πρότζεκτ δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα.
Εντυπώσεις από τη συνεργασία σας με τη γκαλερί Emmanuel Fremin στη Νέα Υόρκη;
Ο Emmanuel είναι ο πρώτος γκαλερίστας που μου έδωσε την ευκαιρία να παρουσιάσω το έργο μου στην Αμερική και γι’ αυτό, θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Είδε τη φωτογραφία με τίτλο “Casual meeting” σε μια έκθεση τέχνης το 2012 και ήρθε αμέσως σε επαφή μαζί μου. Δύο μήνες αργότερα, βρισκόμουν στην υπέροχη γκαλερί του στο Τσέλσι για την πρώτη μου προσωπική έκθεση. Το καταπληκτικό με τον Emmanuel και τη Mary (την πανέμορφη σύζυγό του), είναι ότι βρισκόμαστε ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος, δουλεύουμε σκληρά και τρέφουμε αμοιβαίο σεβασμό. Η πρώτη έκθεση δεν ήταν όσο επιτυχημένη αναμενόταν καθώς η στιγμή δεν ήταν η καλύτερη. Τα εγκαίνια έλαβαν χώρα λίγες εβδομάδες μετά την καταστροφή της πόλης και των προαστίων από τον τυφώνα Σάλι. Όμως ο Emmanuel παρέμεινε πολύ σίγουρος καθώς δουλεύει μακροπρόθεσμα με τους καλλιτέχνες που επιλέγει, κάτι που εκτιμώ ειλικρινά!
Έπειτα από πέντε χρόνια συνεργασίας με τον Emmanuel, έχω την τιμή να βρίσκομαι στις συλλογές του Museum of Arts & Design (MAD) στη Νέα Υόρκη, του Tiffany & Co….
Πιο πρόσφατα είχα την πρώτη μου ρετροσπεκτίβα στον υψηλού κύρους οίκο «La Maison de La Photographie» (Λιλ, Γαλλία). Το γεγονός διοργανώθηκε σε συνεργασία με τη γκαλερί Emmanuel Fremin.
Photo Courtesy of the photographer for his interview
