Έχει στο ενεργητικό του πολλές και σημαντικές συνεργασίες με Έλληνες και διεθνείς σκηνοθέτες, με πιο πρόσφατη αυτή με τον Bob Wilson στο έργο “Οδύσσεια”, ενσαρκώνοντας δύο ρόλους, σε ένα εικαστικό υπερθέαμα. Ένας καλλιτέχνης που δεν φοβάται να χάσει το σίγουρο και να ξεκινήσει από την αρχή, αρκεί να βρει αυτήν την ποιότητα ζωής.
Ο Γιωργής Τσαμπουράκης είναι ηθοποιός με μεγάλη πορεία στον χώρο του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Έχει βραβευτεί με το «βραβείο ερμηνείας νέων δημιουργών» για την ερμηνεία του στο θεατρικό έργο «Άλλοι Άνθρωποι» του Κρίστοφερ Σιν και το 2012 ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Χορν στο θεατρικό έργο «Ο Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου.
Στην Κρήτη δημιουργεί την θεατρική Πράξη Ίμερος και ανεβάζει παραστάσεις για παιδιά και μεγάλους.
Στην Αθήνα δημιουργεί, μαζί με τον συνάδελφό του Μιχάλη Μουλακάκη, το Άστερ, ένα κρητικό μεζεδοπωλείο που απαριθμεί περίπου 3 χρόνια πετυχημένης πορείας, «σε έναν χώρο αναμνήσεων», όπως μας αναφέρει.
Ένας ήρεμος άνθρωπος με ανησυχίες που, ακόμη και αν βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση λόγω προβλημάτων υγείας, κάνει την αυτοπραγμάτωση του και προχωράει…
Ταξιδεύεις με την παράσταση «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» σε σκηνοθεσία Bob Wilson στο Μιλάνο, παίζοντας περίπου για έναν μήνα στο θέατρο «Piccolo». Πώς βίωσες αυτήν την εμπειρία;
Μου άφησε ένα πολύ θετικό αποτύπωμα. Όλοι όσοι συμμετείχαμε στην παράσταση αυτή, κουβαλάμε αυτήν τη μοναδική εμπειρία, όχι μόνο γιατί βρεθήκαμε σε ένα σημαντικό θέατρο, αλλά γιατί είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε με ένα εν ζωή ιστορικό πρόσωπο του παγκόσμιου θεάτρου, έναν σπουδαίο σκηνοθέτη, τον Bob Wilson. Τον άνθρωπο που δημιουργεί κινούμενους πίνακες, με μαγικούς φωτισμούς, όπου εμείς, φυσικά, ήμασταν μέρος αυτού του κακοφωτισμένου κάδρου.
Το θεατρικό κοινό στο Μιλάνο;
Το κοινό της Ιταλίας ήταν ενθουσιώδες. Σε ένα κατάμεστο θέατρο 1000 θέσεων, η παράσταση ήταν sold out από την πρώτη μέρα. Οι υπέρτιτλοι βοήθησαν σημαντικά στην κατανόηση, μιας και η παράσταση ήταν στα ελληνικά. Υπήρχε μεγάλη αποδοχή, το κοινό ήταν γενναιόδωρο. Κάθε μέρα βιώναμε έναν θρίαμβο. Τι ομορφιά και τι τύχη!
Πώς ήταν οι συνθήκες εκεί ;
Πήγαμε σε έναν τόπο όπου υπάρχει πολιτισμός, παιδεία και σεβασμός στους καλλιτέχνες. Είναι ένα θέατρο που έχει συνηθίσει να φιλοξενεί μεγάλες παραγωγές και πολλούς σημαντικούς θιάσους από όλο τον κόσμο, οπότε το κοινό είναι εκπαιδευμένο και η παραγωγή του θεάτρου άριστα οργανωμένη. Για έναν καλλιτέχνη είναι ευλογία.
Ένα ευχάριστο διάλειμμα από τις δύσκολες καταστάσεις που όλοι βιώνουμε. Ελπίζω να έχει και συνέχεια σε άλλους προορισμούς.
Η συγκεκριμένη παράσταση πόσο εύκολο είναι να ταξιδέψει και σε άλλα μέρη του κόσμου;
Αυτή η παράσταση ξεκίνησε ως συμπαραγωγή Εθνικού θεάτρου -Piccolo Teatro και είχε επιτυχία και στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Υπήρξε επιθυμία από μεγάλα θέατρα του εξωτερικού να ταξιδέψει η «Οδύσσεια» σε χώρες όπως Ρωσία, Αγγλία, Ιαπωνία κ.ά., αλλά, δυστυχώς, πέσαμε στη συγκυρία που άλλαζε η διοίκηση του Εθνικού, με αποτέλεσμα να μην ευδοκιμήσει και έμειναν όλα στον αέρα. Η παράσταση θα μπορούσε να είναι πρέσβειρα του θεάτρου μας στο εξωτερικό.
Σε αυτήν τη συγκυρία, πώς και δεν επηρέασαν όλες αυτές οι καταστάσεις και τη μεταφορά της παράστασης στο Μιλάνο;
Την παραγωγή της παράστασης την ανέλαβε εξ ολοκλήρου το Piccolo Teatro .
Τελικά, το ελληνικό έργο έχει δυσκολία στο να μπορεί να βρεθεί σε διεθνείς σκηνές;
Υπάρχει εσωστρέφεια, όμως γίνονται κάποιες προσπάθειες. Είναι αναπόφευκτη αναγκαιότητα και θα συμβεί και στην Ελλάδα, σε μεγαλύτερη συχνότητα.
Πώς πρέπει να είναι το Εθνικό θέατρο μίας χώρας και συγκεκριμένα της χώρας μας;
Θα πρέπει να ανανεώνεται συνεχώς. Το να παραμένουν οι ίδιοι για πολλά χρόνια, το κάνει δύσκαμπτο. Χρειάζεται συνεχής ροή, νέοι δημιουργοί, νέες φρέσκιες ιδέες. Τρέφω μεγάλη ελπίδα στον Στάθη Λιβαθινό, νομίζω ότι θα δώσει ευκαιρίες σε περισσότερους. Ένα πρώτο καλό δείγμα η εναπόθεση της διεύθυνσης της Πειραματικής σκηνής σε νέους δημιουργούς,
Ηθοποιός σήμερα…
Ο Ηθοποιός σήμερα με δυσκολία βιοπορίζεται. Πολλές οι περιπτώσεις ανέργων, αλλά και απλήρωτων ηθοποιών.
Το Ελληνικό θέατρο προχωράει, εξελίσσεται;
Έχουμε εξαιρετικό θέατρο στην Ελλάδα, ιδιαίτερα εντυπωσιακές οι νεότερες γενιές, με όρεξη και φαντασία, παρά τις δυσκολίες, διαβασμένες γενιές. Το επίπεδο συνεχώς ανεβαίνει, υπάρχει μια δυναμική.
Απλά δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε οτιδήποτε έχει να κάνει με το κράτος.
Σε ποιο «θέατρο» πιστεύεις;
Το θέατρο είναι καλό να ακολουθεί το σήμερα, τα γεγονότα, τη ζωή. Έχει την ευκαιρία να μιμηθεί τη ζωή, λειτουργώντας σαν μεγεθυντικός φακός στις καθημερινές πληροφορίες και καταστάσεις, να κάνει focus και να σε φέρει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα. Το τι θα συνειδητοποιήσεις βέβαια είναι προσωπική υπόθεση. Οφείλει όμως να δημιουργεί ερεθίσματα, να ευαισθητοποιεί, να συγκινεί και ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε αυτό είναι ο δρόμος της αλήθειας.
Γι’ αυτόν το λόγο το καλύτερο κοινό για να διαπιστώσεις αν είσαι σε καλό δρόμο είναι τα παιδιά, γιατί τα παιδιά δεν μπορείς να τα κοροϊδέψεις, αν δεν τους αφορά δεν συμμετέχουν, σε τιμωρούν με τη φασαρία τους. Σε αντίθεση με ένα μεγάλο ποσοστό του ενήλικου κοινού, που χρησιμοποιεί κώδικες ευγενείας και καθωσπρεπισμού, οπότε προσποιείται πολλές φορές ότι του αρέσει αυτό που βλέπει και ας μην του άρεσε, μικρές υποκρισίες… Τα παιδιά δεν έχουν αυτήν την ανάγκη, ό,τι θέλουν να το πουν θα στο πουν στα μούτρα για αυτό είναι και γαμάτα!!!!.
Πότε πήρες απόφαση για να φύγεις από την Αθήνα και ποιος ο κυριότερος λόγος;
Έφυγα με την οικογένειά μου πριν από 1,5 χρόνο, στην πραγματικότητα πάντα ήμασταν ανήσυχοι, ποτέ δεν καθόμασταν σε ένα σπίτι για πολύ καιρό, οπότε το να μετακομίσουμε σε μιαν άλλη πόλη είχε απλά έναν μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας λόγω απόστασης. Ο λόγος ήταν απλός, μία καλύτερη ποιότητα ζωής, αυτός ήταν ο αρχικός μας στόχος, τα ποιοτικά εκείνα συστατικά που θα έκαναν τη ζωή μας καλύτερη. Στην Αθήνα είχε δυσκολέψει η καθημερινότητά μας, οπότε συμφωνήσαμε να δώσουμε μία ευκαιρία στις ζωές μας!
Σήμερα σκέφτεσαι το ίδιο όπως όταν πήρατε την απόφαση αυτή;
Μεγάλη διαπίστωση σήμερα, όσα μέρη και να αλλάξει κανείς, όπου και αν βρεθεί, αν μέσα του δεν ησυχάσει, ουσιαστική αλλαγή δεν θα έρθει ποτέ από τους εξωγενείς παράγοντες. Επίσης μπορεί τα δεδομένα εκείνα που απέκτησα να ήταν ωραία, όπως το σπίτι πάνω απ’ τη θάλασσα, για παράδειγμα, μπορεί να έχουμε έναν πιο χαλαρό τρόπο ζωής, καλλιτεχνικά όμως νιώθεις λίγη μοναξιά.
Εκτός από την αλλαγή περιβάλλοντος, απέκτησες και διαφορετικούς ρόλους…
Βρέθηκα με ρόλους τους οποίους δεν είχα ξανασχοληθεί και αυτό εμπεριείχε τεράστιο βαθμό δυσκολίας, αν και τα δεδομένα μου, όπως προείπα, είναι ωραία, αλλά όσον αφορά στη δουλειά μου έπρεπε να μπω σε μία διαδικασία να κάνω μια εταιρία θεάτρου, να βρω συνεργάτες, ηθοποιούς, συντελεστές, να γίνει παραγωγή, να παίξω, να σκηνοθετήσω και όλο αυτό είναι μια τρέλα, αλλά εμπεριέχει δημιουργικότητα και σε άλλους τομείς, αρκεί να βρεις, φυσικά, τους κατάλληλους συνεργάτες. Το θέατρο είναι συλλογική υπόθεση και ευτυχώς στάθηκα τυχερός σε γενικές γραμμές.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να βρεις σωστούς και με ταλέντο συνεργάτες;
Η πρωταρχική μου αγωνία ήταν να βρω ανθρώπους που θα μπορώ να επικοινωνήσω, ανοιχτούς καλλιτεχνικά και διαθέσιμους. Το θεωρώ σημαντικό στοιχείο ταλέντου αυτό Το θέατρο είναι επικοινωνία. Μπορεί στην αρχή να υπάρχει απειρία, αλλά σιγά σιγά, όταν είσαι ανοιχτός, όλα μεταμορφώνονται, μιας και το ανθρώπινο υλικό είναι πάντα το ίδιο.
Πώς αισθάνεσαι έπειτα από έναν χρόνο, που έχεις ήδη επιτύχει σημαντικές δημιουργικές στιγμές, ποιος είναι ο στόχος σου σε σχέση με το θέατρο στην Κρήτη;
Πέρσι δεν είχα χρόνο να το επεξεργαστώ ως κάτι νέο, φέτος, έχοντας την εμπειρία και την επιτυχία της προηγούμενης χρονιάς, έχοντας απαλλαγεί απ’ την αγωνία των καινούριων ρόλων, απολαμβάνω περισσότερο τη δημιουργική διαδικασία μιας δουλειάς. Αλλά ο δρόμος είναι μακρύς και οι προκλήσεις πολλές. Η αγωνία μου είναι να δημιουργηθεί ένας πυρήνας, που θα κοινωνεί κοινούς κώδικες και κοινούς στόχους. Αυτό θα δώσει τη δυνατότητα, με βάση την Κρήτη, να δημιουργήσουμε καλλιτεχνικό έργο που δεν θα αφορά μόνο στην τοπική κοινωνία, αλλά που θα δίνει τη δυνατότητα να μπορεί να ταξιδέψει σε άλλες πόλεις και γιατί όχι και σε άλλες χώρες. Αυτό ονειρεύομαι και αυτό οραματίζομαι, αλλά για αυτό βασική προϋπόθεση είναι οι συμπαίκτες. Ένα θέατρο εξωστρεφές.
Αντιμετώπισες ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, έκανες αναθεωρήσεις μέσα από αυτήν την κατάσταση που βίωσες;
Το πρόβλημα υγείας, που, ευτυχώς, το ανακάλυψα εγκαίρως, με έκανε να σκεφτώ διαφορετικά. Σίγουρα δεν είμαι μία ειδική περίπτωση, κάθε άνθρωπος περνάει μία κατάσταση με την υγεία του, αλλά με ανάγκασε να κάνω ένα στοπ στην καθημερινότητά μου και στις συνθήκες εκείνες που είχα δημιουργήσει, το τρέξιμο και το άγχος χωρίς ουσιαστικό λόγο. Ήταν ένα σοκ που σε βάζει σε μία πραγματική διάσταση, που σε κάνει να σκεφτείς τον τρόπο λειτουργίας σου, τη συμπεριφορά σου και συνειδητοποιείς το δώρο της ζωής, τις στιγμές γαλήνης, την πραγματική ζωή. Συνειδητά ή ασυνείδητα, περνούν από το μυαλό σου ερωτήματα ύπαρξης, όμως όλο αυτό με μαλάκωσε, με έκανε πιο ευαίσθητο, πιο ευσυγκίνητο, αλλά με έναν άτυπο φόβο μην ξεχαστώ και παρασυρθώ από την ίδια τη ζωή να ξεχαστώ, να γυρίσω και κάνω τα ίδια λάθη. Η καθημερινότητα είναι μία συνεχής μάχη για το δώρο που λέγεται ζωή.
Όταν πιεζόμαστε με ανούσια θέματα, το σώμα έρχεται να μας προειδοποιήσει. Συνεχώς μας μιλάει, αν δεν το ακούσουμε, μπορεί να αποβεί και μοιραίο. Να το αγαπάμε το σώμα μας και να το σεβόμαστε και εκείνο θα ανταποδώσει ότι εμείς του δίνουμε. Όπως και τον εαυτό μας, αν τον αγαπήσουμε θα αγαπήσουμε και τους γύρω μας.
Είναι δύσκολο να πεις σε έναν συνάνθρωπό μας την αλήθεια, να του μιλήσεις με ειλικρίνεια; Αντέχουν όλοι την αλήθεια;
Μπορείς εύκολα να μιλήσεις σήμερα σε έναν άνθρωπο με ειλικρίνεια, απλά είναι ο τρόπος που θα του την πεις, ο τρόπος να μιλήσεις και να σε ακούσει ή να τον ακούσεις είναι που θα δώσει στη σχέση πιο ουσιαστικό νόημα.
Πώς από το θέατρο βρίσκεσαι σε έναν ρόλο τόσο διαφορετικό από αυτόν που μας έχεις συνηθίσει, ιδιοκτήτης του Άστερ στα Πετράλωνα;
Ήταν μία έμπνευση που ξεκίνησε από το θέατρο πριν από 3 χρόνια. Ήμασταν σε μία παράσταση του Λιβαθινού με ένα συνάδελφο τον Μιχάλη Μουλακάκη και ξεκίνησε ως αστείο αρχικά, με βασικό κοινό χαρακτηριστικό τον τόπο καταγωγής, την Κρήτη. Και κάπως έτσι η πλάκα πήρε μορφή. Βρήκαμε έναν εγκαταλελειμμένο χώρο και τον μεταμορφώσαμε σε ένα ζεστό περιβάλλον που στο μεγαλύτερο του ποσοστό έχει κρητικά εδέσματα από ποιοτικές κρητικές πρώτες ύλες. Ντυμένο από μνήμες, μιας και η διακόσμησή του είναι από παλαιοπωλεία. Ένας ζεστός χώρος με πολύ προσιτές τιμές. Θυμίζει ανάμνηση σπιτιού, το τραπέζι από φορμάικα που οι περισσότεροι είχαμε στα πατρικά μας. Λόγω του ότι και οι δύο είμαστε από τον χώρο, μοιραία έλκει πολύ καλλιτεχνικό κόσμο.
Το κεφάλαιο Θέατρο και Αθήνα έχει κλείσει προς το παρόν;
Όχι βέβαια, το ότι βρίσκομαι στην Κρήτη δεν σημαίνει ότι έκλεισε το κεφάλαιο Θέατρο-Αθήνα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Είχα μία αγωνία να εδραιωθεί κάτι σε αυτό που συμβαίνει εδώ και, ευτυχώς, αυτό πήρε σιγά σιγά τον δρόμο του. Αλλά, όταν κάτι έχει καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, εννοείται ότι είμαι ανοιχτός. Επιβάλλεται να παίρνω καινούρια ερεθίσματα, σεμινάρια, να βλέπω παραστάσεις και, γενικά, να γεμίζω εμπειρίες θεατρικά. Δεν έχει κλείσει, επιβάλλεται να μείνει ανοιχτό. Ο δρόμος της εξέλιξης δεν τελειώνει ποτέ.
Για περισσότερες πληροφορίες για τις παραστάσεις της Πράξης Ίμερος μπορείτε να περιηγηθείτε στο Website http://www.imerosart.com/
ΑΣΤΕΡ
Κρητικό Μεζεδωπωλείο “ΑΣΤΕΡ” Τρωων 48 άνω Πετράλώνα
*το όνομα Άστερ που είναι ένα είδος λουλουδιού ξεκίνησε να φυτρώνει από τα δάκρυα της Αστερέας, της θεάς του έναστρου ουρανού, όταν αυτή έκλαιγε που δεν έβλεπε καθόλου άστρα όταν κοίταζε κάτω στη γη. (μύθος)
Bio
Παρακολούθησε σεμινάρια με τους Lilo Bauer, Peter Rain, Θωμά Μοσχόπουλο, Λυδία Κονιόρδου, Anatoli Vasilief. Έχει πάρει μέρος στα έργα: Μπεντ (σκην. Γ.Θεοδοσιάδης), Άλλοι άνθρωποι (Βραβείο ερμηνείας), Ο Ελαφοβασιλιάς (σκην. Θ. Μοσχόπουλος), Το αίμα που μαράθηκε (σκην. Γ. Σαχίνης), Οιδίποδας (σκην. Α. Κράλλη), Ορέστεια (σκην. Λ. Θάνος), Φύλλα από γυαλί (σκην. Β. Γεωργιάδου), Βασιλιάς Λήρ (σκην. Σ. Λιβαθινός), Ο θάνατος του Δαντόν (σκην. Σ. Λιβαθινός), Ερωτόκριτος (σκην. Γ. Χατζάκης) και με το Εθνικό θέατρο στα έργα: Πέρσες (σκην. Λ. Κονιόρδου), Καλιγούλας (σκην. Γ. Σαχίνης), Ο Βασιλικός (σκην. Σ. Ευαγγελάτος), Οδύσσεια (συμπαραγωγή με το Piccolo Teatro di Milano και σκηνοθεσία Robert Wilson).
Φωτογραφίες: George Alexandrakis | CITY CODE MAGAZINE
