Click to Read in English
“Η αγάπη για τους φίλους μου είναι πολύ ανώτερη από την καριέρα ή ο,τιδήποτε άλλο”
Leon of Athens
Συνέντευξη: George Bilios
Με τον Leon βρεθήκαμε στο Παγκράτι την ημέρα που θα ταξίδευε για Λονδίνο, λίγες μόλις μέρες μετά τη συναυλία του στο Ίδρυμα Νιάρχος. Παρά το άγχος του για να προλάβει την πτήση του, μάς αφιέρωσε αρκετή ώρα, κουβεντιάζοντας σχεδόν για τα πάντα. Με κύριό μας άξονα τη μουσική φυσικά, μιλήσαμε για τον κινηματογράφο, την άλλη του μεγάλη αγάπη δηλαδή, για το ποδόσφαιρο (ναι, ναι είναι ποδοσφαιρόφιλος), την απόφασή του να φύγει στο εξωτερικό, την προσφυγική κρίση και τα σχέδιά του για το μέλλον. Ήρεμος, προσιτός, προσγειωμένος, ταυτόχρονα ανήσυχος.
Photographer: George Alexandrakis
Art director: Amarildo
Fashion stylist: Nayo p
Grooming: Joanna Stella Papathanasiou
Από το στούντιο στο Μουσείο (Εξάρχεια), πέρασμα από την Αμερική και τώρα μόνιμα στο Λονδίνο. Μίλησέ μας για αυτή την πορεία. Ήταν κάτι το οποίο “κυοφορούσες” χρόνια ή απλά έτυχε;
Παίζω από πολύ μικρός, δηλαδή, έστηνα μπάντες από 15 χρονών, oπότε θεωρώ ότι είναι μια πορεία χρόνων, δεν είναι κάτι που συνέβη ξαφνικά. Ίσως κομβικό σημείο να αποτελεί το όταν πήρα την απόφαση να μετακομίσω στην Αγγλία πριν 3 χρόνια, για να ασχοληθώ με τη μουσική. Πλέον ζω στην Αγγλία, αλλά έρχομαι πάρα πολύ συχνά εδώ για συναυλίες. Όσον αφορά στην Αμερική, απλά εκεί έγινε ο προηγούμενος δίσκος μου. Πήγαμε για να δουλέψουμε σε ένα στούντιο όπου εκεί ήταν ένας φίλος του παραγωγού που δούλεψα μαζί. Τώρα τελειώνω τον νέο μου δίσκο με έναν παραγωγό που λέγεται David Kosten, κυρίως γνωστός από τους Bat For Lashes.
Συγκριτικά με τη δουλειά σου στην Αθήνα, πώς είναι τα πράγματα στο Λονδίνο;
Καταρχήν μου λείπει πολύ η Αθήνα, μου λείπουν οι φίλοι μου και η Αθήνα ως πόλη. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται στην Ελλάδα της κρίσης αυτό. Απλά υπάρχει ένα μεγάλο μείον αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, το επαγγελματικό, όπου λόγω της κρίσης δεν ανθίζουν εύκολα τα πράγματα. Θέλω να πιστεύω ότι περάσαμε από τη φάση που τα πράγματα «όχι δεν ανθίζουν αλλά σαπίζουν κιόλας», στη φάση του «δεν σαπίζουν, αλλά δεν ανθίζουν και τόσο γρήγορα». Ελπίζω να περάσουμε σύντομα στη φάση της σποράς.
Ο λόγος που πήγα έξω και μάλιστα στην Αγγλία, είναι γιατί κάνω αγγλόφωνη μουσική κι αυτό σημαίνει ότι, θεωρητικά, μπορεί να απευθύνεσαι και εκτός των συνόρων της Ελλάδας, σε μεγαλύτερο ακροατήριο. Βέβαια, ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, με την έννοια ότι είναι άπειρα τα συγκροτήματα, οπότε λίγα μπορεί να ξεχωρίσουν. Θεωρώ ότι ήταν σωστή η επιλογή που έκανα τη δεδομένη στιγμή.
Για να επανέλθω στην ερώτηση, όσο κυνικό κι αν ακουστεί αυτό, η διαφορά είναι ότι οι μουσικοί στην Αγγλία πληρώνονται. Υπάρχει μουσική παιδεία στην ποπ και ροκ μουσική, την παραδοσιακή τους μουσική με κάποιον τρόπο, αλλά είναι επάγγελμα, δεν είναι χόμπι όπως μεγαλώνουν οι άνθρωποι στην Ελλάδα και λένε πως «ωραία η μουσική αλλά είναι χόμπι». Για πολλούς ανθρώπους είναι επάγγελμα, που και αυτό έχει και τα καλά του έχει και τα κακά του. Τα καλά του είναι ότι ξέρουν ότι θα κάνουν μια δουλειά και θα ανταμειφθούν για αυτό.
Αισθητικά, βλέπω πολύ ωραία πράγματα τα οποία έχουν βοηθήσει και στον ήχο μου, καινούρια πράγματα καινούριες τάσεις στη μουσική και είχα την τύχη να δουλέψω με μερικούς ανθρώπους όπως με τον David Kosten, που μου άνοιξαν δρόμους στο πως να αντιλαμβάνομαι τη μουσική παραγωγή και την τραγουδοποιία.
Πως θα χαρακτήριζες τη μουσική που γράφεις;
Ξεκίνησα πιο έθνικ αλλά πλέον έχουν απομείνει ελάχιστα έθνικ στοιχεία. Θα την χαρακτήριζα ως ανεξάρτητη ποπ-ροκ μουσική, με την έννοια ότι είναι ποπ ροκ μουσική αλλά δεν είναι μαζική. Με τρεις λέξεις είναι indie pop-rock.
Ποιός καλλιτέχνης θα έλεγες πως σε επηρέασε μουσικά;
Γενικά εκτιμώ και θαυμάζω πολλούς μουσικούς, όπως οι Beatles, ο Bowie, ο Neil Young, ο Nick Drake, οι Talking Heads και από νεότερους, o Sufjan Stevens, τον οποίο θεωρώ πολύ δυνατό τραγουδοποιό, όπως και o Bon Iver.
Αυτή τη στιγμή τι ακούς; Τι υπάρχει στα αγαπημένα σου;
Ακούω Tame Impala, Flaming Lips, James Blake, Anohni (το νέο project του Antony and the Johnsons), Florence and the Machine και Stone Roses.
Παραγωγικά πως κινείσαι;
Η κάθε μπάντα έχει και κάποιο focus, δηλαδή εγώ εστιάζω αρκετά ως τραγουδοποιός στην παρουσία ενός παραγωγού που θα αγκαλιάσει αρκετά τα τραγούδια μου πρωτίστως, δηλαδή, που δεν θα προσπαθεί να κάνει show off σε ήχους απαραίτητα, αλλά στην ουσία του κομματιού και να προσπαθεί να βάλει ηχητικό ενδιαφέρον σε αυτό, μαζί με τον καλλιτέχνη. Δηλαδή, κάθε ήχος που υπάρχει να είναι ιδιαίτερος να έχει και μια προσωπικότητα.
Όσον αφορά τα κλιπ σου, αισθάνομαι μια αισθητική ομοιομορφία σε αρκετά. Στο Lifeline, ειδικά, υπάρχει μια λογική μικρού μήκους.
Χαίρομαι πολύ που μου το λες αυτό. Άλλοι ας πούμε μου έχουν πει δεν θεωρούν ότι υπάρχει, άλλοι μου έχουν πει ότι υπάρχει πολύ μεγάλη συνέπεια σε αυτό. M’ αρέσει πολύ ο κινηματογράφος και έπεσες ακριβώς μέσα. Aυτό συζητήσαμε με την ομάδα μου, πριν κάνουμε τα κλιπς, είναι ότι θέλαμε να υπάρχει κινηματογραφική αισθητική, να έχουν όλα αυτό τον χαρακτήρα.
Άρα η συνεργασία σου με τον Γιώργο Λάνθιμο ήταν καταλυτική σε αυτό;
Ήταν σίγουρα, από εκεί ξεκίνησε βασικά. Ουσιαστικά εγώ ήμουν φαν των ταινιών του Λάνθιμου, ήξερα ότι είχε μετακομίσει στην Αγγλία, έστειλα mail στη μάνατζέρ του λέγοντας ποιος είμαι και τι έχω κάνει και ότι έχω μετακομίσει στην Αγγλία, ότι ετοιμάζω έναν καινούριο δίσκο και θα ήταν μεγάλη τιμή και χαρά αν μπορούσαμε να δοκιμάσουμε να κάνουμε κάτι μαζί. Και μου απάντησε! Βρεθήκαμε και του εξήγησα όλο αυτό που είχα στο μυαλό μου να κάνουμε και μου έκανε την τεράστια τιμή να κάνει κάτι. Ήταν η περίοδος που είχε ένα κενό πριν βγει ο “Aστακός”. Και ήταν πολύ ενδιαφέρον αυτό, γιατί έχει ένα σύμπαν δικό του τελείως, πολύ ιδιαίτερο.
Πέραν της μουσικής, τι άλλο σε ενδιαφέρει;
Mου αρέσει πολύ o κινηματογράφος και, εννοείται, το ποδόσφαιρο. Παρότι παραδοσιακά είμαι Άρσεναλ, στην καρδιά μου υπάρχει και μια θέση για τη Λίβερπουλ. Αυτό συνέβη όταν είχε ανατρέψει ένα εις βάρος της σκορ, παίζοντας με τη Μίλαν στην Αθήνα. Με συνεπήρε η ψυχή αυτής της ομάδας. Παίζω κιόλας, έπαιζα τύπου επαγγελματικά παλιότερα, είχα πάει και σ’ ένα πρωτάθλημα στη Σουηδία μικρός, μετά Πανερυθραϊκό και τέλος στο Χαλάνδρι. Είναι από τα πιο ωραία πράγματα στον κόσμο. Α! και επίσης παίζω Fifa!.
Η καθημερινότητα σου στο Λονδίνο;
Κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Έχουμε κάνει και μια εταιρία με τον αδερφό μου και με κάποιους άλλους εκεί, όπου φέρνουμε ελληνικά συγκροτήματα στην Αγγλία. Φέραμε τον Παυλίδη, πρόκειται να φέρουμε τον Αγγελάκα και τους Ιμαμ Μπαϊλντί, οπότε ασχολούμαι και με αυτό αρκετά. Την περίοδο παραγωγής του δίσκου ήμουν στο στούντιο μέρα-νύχτα. Σε περιόδους συναυλιών είμαι στις πρόβες όλη μέρα μέχρι τη μέρα της συναυλίας. Μελετάω καθημερινά κιθάρα ή γιουκαλίλι ή ήχους και δουλεύω τη φωνή.
Τι σε χαλαρώνει μετά από μια δύσκολη μέρα;
Θα πάω μια βόλτα στο πάρκο, θα διαβάσω, θα πάω σινεμά, θα δω netflix στο σπίτι. Πέρυσι έβλεπα το Narcos. Ενδιαφέρουσα σειρά.
Περί βιβλίων: Τι διάβασες τελευταία; Αγαπημένοι συγγραφείς;
Ιστορία και λογοτεχνία. Αγαπημένος μου είναι ο Αλμπέρ Καμύ. Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα είναι το «The age of extremes» του Eric Hobsbawm, ένα εξαιρετικό βιβλίο για τον 20ο αιώνα.
Τελευταία ταινία που είδες;
Το Café society του Woody Allen, γλυκιά, δεν λέω, αλλά όχι από τις καλύτερες του.
Έχεις κάποιο μότο ζωής;
Η αγάπη για τους φίλους μου είναι πολύ ανώτερη από την καριέρα ή ο,τιδήποτε άλλο. Όπως και το ήθος σε αυτό που κάνω.
Ένα απόφθεγμα που διάβασα τελευταία και με βρήκε ακριβώς σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου είναι αυτό που είχε πει κάποτε ο Λένιν: μερικές φορές υπάρχουν δεκαετίες που δεν συμβαίνει τίποτα και εβδομάδες που συμβαίνουν δεκαετίες.
Τα μουσικά σου σχέδια;
Μου έχουνε μείνει δύο κομμάτια για τον δίσκο, συνολικά θα είναι 11 κομμάτια και ένα b–side. Θα βγει το πρώτο single Νοέμβριο, λογικά και ο δίσκος θα κυκλοφορήσει τον Απρίλη του 2017.
Το πρώτο single είναι το Airplane, το οποίο είναι ένα ερωτικό κομμάτι που μιλάει για τον έρωτα στον σύγχρονο κόσμο, ο οποίος πολλές φορές μετατρέπεται σε μια εμπορική συναλλαγή.
Έχω γράψει επίσης το Serpent’s Egg για τον φασισμό. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει αλλά είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων. Πολύ χοντρικά, νομίζω ότι οι κύριοι λόγοι είναι η αύξηση των ανισοτήτων. Υπάρχουν, για παράδειγμα, φτωχοποιημένες ομάδες ανθρώπων που χάνουν τα δικαιώματά τους και νιώθουν ότι απειλούνται και σε συνδυασμό με έλλειψη μόρφωσης, αρχίζουν να ψάχνουν εχθρούς. Έχουμε αυτό το πράγμα με το ISIS, το οποίο έχει δημιουργήσει τις κτηνωδίες και που, σε πρώτη ανάγνωση, πολλοί θεωρούν ότι τα κίνητρά τους είναι θρησκευτικά. Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος, ειδικά όταν δεν έχεις λεφτά και νιώθεις ότι απειλείσαι. Και επίσης αν δεν έχεις και ανεπτυγμένη την κρίση σου για να καταλάβεις τι γίνεται. Το από πού δηλαδή προέρχονται αυτά.
Όπως επίσης και το προσφυγικό κύμα. Πηγαίνει η Δύση, διαλύει αυτά τα μέρη και μετά αναρωτιούνται οι άνθρωποι γιατί έρχονται εδώ.
Ένα άλλο κομμάτι λέγεται Corfu που είναι για την Κέρκυρα, το αγαπημένο μου νησί που πηγαίνω εκεί κάθε χρόνο και το έχω επιλέξει ως top προορισμό. Και τέλος άλλο ένα κομμάτι με το οποίο είμαι αρκετά δεμένος λέγεται Letters to my father, το οποίο έγραψα για τον πατέρα μου.
Instagram: https://www.instagram.com/LEONOFATHENS/
https://www.facebook.com/leonofathens/?fref=ts
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο έντυπο τεύχος του CITY CODE.