Στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης «Η λίμνη που δεν είναι πια». Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για τον ρόλο σας και τους ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάζεστε;
Είναι από τις ελάχιστες φορές που αυτά που θέλω να πω είναι απείρως περισσότερα από λίγα λόγια. Θα απαντήσω, λοιπόν, όσο πιο σύντομα μπορώ. Ο Όσκαρ, ένας άνθρωπος που ξαφνικά γκρεμίστηκε από μια σκάλα, υπόλογος για κάτι που δεν φταίει, θύμα «αναίτιας;» νεανικής βίας, βρίσκεται στον δρόμο της, όταν τολμά να ζητήσει τα τσιγάρα από έναν μαθητή του, τον οποίο έπιασε να καπνίζει στους διαδρόμους του σχολείου.
Με βαθιά κατάθλιψη, η οποία προέρχεται κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν τα κανάλια, οι εφημερίδες και τα μέσα μαζικής «εξημέρωσης» το περιστατικό, βρίσκει καταφύγιο στην ηρεμία ενός πάρκου. Για έξι μήνες περιφέρεται, ώσπου εκεί μέσα στη φύση αρχίζει να επουλώνει τις πληγές του. Μπροστά από μια τεχνητή λίμνη, με ή χωρίς πάπιες, αρχίζει να διαχειρίζεται τα θέματά του.
Η παράσταση ξεκινάει με την συνομιλία του Όσκαρ με τον πρώτο του δάσκαλο στο Δημοτικό, ο οποίος αρχίζει το τελευταίο διάστημα να τον επισκέπτεται για να τον βοηθήσει.
Σκηνοθέτης και ηθοποιός στην ίδια παράσταση. Πόσο δύσκολο είναι να σκηνοθετείτε τον εαυτό σας;
Εξαιρετικά δύσκολο ταξίδι. Σκληρό αλλά ωραίο.
Η υπόθεση του έργου αφορά το σήμερα, υπάρχει ταύτιση με επιμέρους κομμάτια της κοινωνίας μας;
Απόλυτη ταύτιση σε όλα τα κομμάτια. Πρόκειται για ένα βαθύ κοινωνικό έργο, όχι δυσνόητο, αλλά τρομερά αφοπλιστικό στην απλότητά του. Ένα σχόλιο για την ασφυκτική καθημερινότητα που βιώνουμε, την παρακμή, τη χαύνωση, την αποδοχή μιας στρεβλής καθημερινότητας ως «κανονική». Κι όσο οι «άλλοι» είναι απασχολημένοι και δεν το βλέπουν, υπάρχουν κι αυτοί που δεν έχουν πια να χάσουν απολύτως τίποτα και παρατηρούν.
Όμως, «Η Λίμνη που δεν είναι πια» μιλάει κυρίως για το δικαίωμα τον ανθρώπων που έχουν πέσει σε χαμηλά βαρομετρικά, στο τελευταίο σκαλοπάτι, κάπου ανάμεσα στην απόγνωση και την απελπισία, να αντιληφθούν ξεκάθαρα ότι μπορούν, ακόμα κι εκεί, στο πιο βαθύ πηγάδι, στα λιμνάζοντα νερά του φυλακισμένου τους εαυτού, να αναζητήσουν την ευτυχία που είναι άπιαστη, που όλοι την ψάχνουν κι αυτή είναι δίπλα μας. Αρκεί ν΄ αφουγκραστούμε, να σταματήσουμε να φωνάζουμε, ν’ ακούσουμε, να αισθανθούμε…
Μιλήστε μας για τους ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάζεστε.
Οι ηθοποιοί με τους οποίους συνεργάζομαι φέτος δεν είναι απλώς συνεργάτες, είναι «συνάδελφοι», «συγγενείς» και νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Με κάποιους δεν έχουμε ξανασυνεργαστεί, όπως στην περίπτωση του υπέροχου Θοδωρή Κατσαφάδου. Το βιογραφικό του αλλά κυρίως οι ερμηνείες του μου προκαλούν θαυμασμό. Είναι ένας αληθινός εργάτης του θεάτρου. Μου αρέσει να θαυμάζω τους συναδέλφους μου, με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος.
Όσο για τη «Ιρένε» μου, τι να πω… Γοητευμένος από την απλότητά της, την ομορφιά της, την καθαρότητα, την ειλικρίνεια και τον τρόπο με τον οποίο υπήρξε στην πρόβα. Έδειξε την αγάπη της στο έργο και τον ρόλο από την πρώτη στιγμή που της έστειλα το κείμενο. Επίσης αξιομνημόνευτη είναι η υπευθυνότητα που τη διακρίνει με ό,τι καταπιάνεται. Αυτό το είχα διαπιστώσει και στη Θεσσαλονίκη όταν η Βίκυ Παπαδοπούλου έπαιζε την Αρχόντισσα κι εγώ τον Βασίλη Τσιτσάνη στο «Σερσέ λα Φαμ» της Σοφίας Σπυράτου. Και ήταν η πρώτη που σκέφτηκα όταν πρωτοδιάβασα τη «Λίμνη που δεν είναι πια». Την ευχαριστώ που με εμπιστεύθηκε.
Με ποια κριτήρια απαντάτε θετικά σε μια πρόταση για έναν ρόλο;
Απλά πράγματα: έργο, συνεργάτες, παραγωγή.
Ποιες δυσκολίες προκύπτουν όταν δύο καλλιτέχνες δημιουργούν οικογένεια (μη σταθερά ωράρια, περιοδείες κ.λπ.); Πώς αναπληρώνεται ο χρόνος με τα παιδιά;
Όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν όταν υπάρχει κατανόηση και αγάπη. Κι ο χρόνος για τα παιδιά υπάρχει ή, αν δεν υπάρχει, εφευρίσκεται. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πότε δουλεύεις πολύ και πότε βαριέσαι. Ο χαμένος χρόνος αναπληρώνεται με ποιοτικό χρόνο, παιχνίδι και φαντασία.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο καλλιτεχνικά;
Ήδη ξεκίνησα παραστάσεις στο Από Μηχανής Θέατρο κάθε Σάββατο και Κυριακή. Παίζουμε τον «Ζητιάνο» του Ανδρέα Καρκαβίτσα σε θεατρική διασκευή της Κικής Κουβαρά και σκηνοθεσία της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη.
Επίσης σε λίγο θα ξαναβάλουμε μπρος την παράσταση «Στο Φαλιμέντο του Κόσμου» που είναι εμπνευσμένη από το «Σύμπαν» (στίχοι, τραγούδια, κείμενα, αρχειακό υλικό) του Νικόλα Άσιμου.
Και φυσικά ονειρεύομαι με τη νέα χρονιά μια μουσική παράσταση για τον Τάσο Λειβαδίτη.
