Η Μαρία Σολωμού είναι γνωστή για τους τηλεοπτικούς, κινηματογραφικούς και θεατρικούς ρόλους της. Είναι επίσης γνωστή στον καλλιτεχνικό χώρο για τον επαγγελματισμό, την ευθύτητα και την ειλικρινή προσωπικότητά της. Το CITY CODE μίλησε μαζί της για τη στάση της απέναντι στη ζωή και την τέχνη της υποκριτικής.
Φωτογραφίες: George Alexandrakis Photography, Artwork: Amarildo Topalis, Mua: Γωγώ Νικηφοράκη, Styling: Nayo P
Στην Ελλάδα έχεις λάβει την αναγνώριση, έχεις συμμετάσχει σε πάρα πολλές ταινίες, σίριαλ, θεατρικά έργα. Σου έχει περάσει από το μυαλό να ταξιδέψεις στο εξωτερικό, να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου και εκεί; Να ξεκινήσεις κάτι από την αρχή;
Πολλά χρόνια πριν μου πέρασε ως ιδέα να ταξιδέψω έξω και συγκεκριμένα στην Αμερική και να ψαχτώ επαγγελματικά. Τα ισπανικά ήταν στα συν το να το κάνω μιας και υπάρχουν πολλοί ισπανόφωνοι στην Αμερική και υπήρχε μεγαλύτερη πιθανότητα να καταφέρω κάτι περισσότερο, να περάσω ως Λατίνα, όπως με παρότρυναν και φίλοι. Από την άλλη υπήρχαν χιλιάδες Λατίνοι και Ισπανοί, γιατί και εγώ; Δεν το έκανα όταν έπρεπε να το κάνω, από τη μία η συνεχιζόμενη εργασία και από την άλλη η αναβλητικότητά μου. Όταν γέννησα τον Αλέξανδρο, μου έφυγε από τη σκέψη μου.
Παρ’ όλ’ αυτά τα τελευταία 5-6 χρόνια το σκέφτομαι πολύ έντονα, έχω μια τάση φυγής αλλά όχι οπωσδήποτε ότι θα πάω να ψαχτώ ως ηθοποιός. Θα με ενδιέφερε να πάω να ζήσω κάπου αλλού αλλά όχι με τη λογική απαραίτητα να ξεκινήσω από το μηδέν, να βρω ατζέντη, να περνάω από οντισιόν κ.ο.κ. Δεν είναι μόνο θέμα κουράγιου αλλά και γλώσσας, όσο καλά αγγλικά και αν μιλάς ποτέ δεν θα μπορέσεις να φτάσεις τους native speakers ώστε να διεκδικήσεις έναν ρόλο όπως όλοι οι Αμερικάνοι ηθοποιοί.
Οι ρόλοι είναι περιορισμένοι για κάθε συνάδελφο που δεν είναι η μητρική του γλώσσα τα αγγλικά. Η ηλικία παίζει επίσης ρόλο. Οπότε γιατί να μπω σε αυτήν την επίπονη διαδικασία; Δεν θα ήθελα να τη ζήσω, αν το έκανα θα το έκανα στα δεκαοχτώ μου και όχι τώρα πια. Θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε άλλο αλλά θα ήθελα να πάω με έναν άλλο ρόλο, όχι του ηθοποιού.
Αν τελικά αποφασίσεις να φύγεις στην Αμερική, με τι θα ήθελες να ασχοληθείς;
Θα ήθελα να δημιουργήσω κάτι που να έχει σχέση με την ελληνική κουλτούρα και τα ελληνικά προϊόντα.
Είσαι υπέρ των αλλαγών; Ρισκάρεις;
Δεν είμαι υπέρ των αλλαγών. Γενικά βαδίζω πολύ προσεχτικά και δεν θέλω απότομες αλλαγές στη ζωή μου. Είμαι σταθερή φύση μεν, αλλά και ανατρεπτική. Όταν κάνει τον κύκλο της αυτή ησυχία, ξαφνικά μπορεί να δεις ριζικές αλλαγές. Περιμένω να ωριμάσει η σκέψη και με το που θα κάνω κάτι θα είναι αλλαγή 180ο. Θα είναι ένα τεράστιο μπαμ στη ζωή μου.
Ως καθηγήτρια σε δραματική σχολή, εκτός από τα μαθήματα υποκριτικής, επικεντρώνεσαι και στον τρόπο συμπεριφοράς των εν δυνάμει ηθοποιών;
Βέβαια, είναι το μόνιμο θέμα μου, δεν έχει ενδιαφέρον από μόνο του το ταλέντο, το οποίο φυσικά είναι βασικό αλλά η καλλιέργειά του είναι σημαντικότερη. Τα περισσότερα παιδιά που έχουν ταλέντο, και το γνωρίζουν, επαναπαύονται σ’ αυτό και δεν δουλεύουν. Αυτό με εξοργίζει, όπως και η κακή συμπεριφορά, που δεν έχουν σεβασμό και ήθος και καμία αίσθηση ομαδικότητας.
Τους μαθητές μου τους θεωρώ παιδιά μου και έχω πάρα πολύ καλή σχέση μαζί τους, υπάρχουν βέβαια και τα παιδιά εκείνα που είναι περαστικοί, με έλλειψη αίσθησης της ομαδικότητας, με ντιβιντισμούς. Μ’ αυτά θα ασχοληθώ γιατί το έχω χρέος ως δασκάλα αλλά αν δεν δω καμία βελτίωση, απλώς δεν θα τους προτείνω σε μια δουλειά αν δεν είμαι 100% σίγουρη. Με ενδιαφέρει να έχουν ταλέντο, αλλά να είναι και καλά παιδιά.
Πώς αισθάνεσαι από τη συμμετοχή σου σε μια παράσταση* που, εκτός από το προφανές μιας ερωτικής κομεντί, ενεργοποιεί όλα τα θετικά στοιχεία σου ή όσα ενδεχομένως άλλοι σκηνοθέτες δεν είχαν διαπιστώσει μέχρι σήμερα. Εμείς ως θεατές βιώσαμε την εξέλιξή σου, εσύ;
Είμαι πολύ χαρούμενη που βρέθηκα σ’ αυτή την παράσταση, παρ’ όλο που δεν ήξερα σε μεγάλο ποσοστό, κατά τη διάρκεια των προβών, τι θα επακολουθήσει μιας και το έργο γραφόταν τη διάρκεια εκείνη και τα κομμάτια έρχονταν καθημερινά. Μου έκανε πάρα πολύ καλό, με ξύπνησε σωματικά και υποκριτικά, δεν κατάλαβα πώς από τις πρόβες έγινε παράσταση.
Ένιωθα πολύ κοντά στη φάση που τελείωσα τη σχολή, σε μια φάση έρευνας, πειραματισμού, εναλλακτικού θεάτρου. Ένιωσα σαν να πήγα πολλά χρόνια πίσω, ήταν επίπονο, δεν μπορώ να πω ότι ήταν ευχάριστο, αλλά ένιωθα ότι μέσα από αυτό θα βγει κάτι πολύ καλό, δεν ήταν μια συνηθισμένη διαδικασία, ανάγνωση – πρόβα – παράσταση, ήταν μια συνεχόμενη δουλειά με το σώμα, τα εκφραστικά μέσα.
Ένιωθα την πραγματική έννοια της δουλειάς και είχα καιρό να κάνω κάτι που να θυμίζει τη δουλειά έτσι όπως ξέραμε να την κάνουμε καλά όπως παλιά. Δεν κάθισα να αναλύσω τι κάνω, από ένα σημείο και μετά ένιωθα πολύ καλά γι’ αυτό που κάνω.
Νομίζω ότι και στους σκηνοθέτες (So7) έκανε πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση, ίσως να μην περίμεναν ότι θα ακολουθήσω πιστά τις οδηγίες τους.
Πώς αισθάνεσαι μετά το τέλος κάθε παράστασης;
Πάρα πολύ καλά.
Το επόμενο βήμα σου μετά την παράσταση αυτή θα είναι ένα βήμα μίας ακόμα εξέλιξης της Μαρίας;
Από πέρυσι το πάω καλά, έκανα δύο δουλειές που ήθελα πολύ να κάνω, το μιούζικαλ και το σωματικό θέατρο… θα δείξει για το μέλλον.
Το περιοδικό μας ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Τι θα ήθελες να πεις για να καταλάβουν οι αναγνώστες τι σημαίνει να δημιουργείς θέατρο στην Ελλάδα τού σήμερα;
Δεν αισθάνομαι ότι οι θεατρικές παραγωγές είναι η μέρα με τη νύχτα σε σχέση με το παρελθόν, ανεβαίνουν συνεχώς παραστάσεις, μπορεί το εισιτήριο να έχει μειωθεί ή να μην πληρώνεσαι τις πρόβες -αν και αυτό ίσχυε και στο παρελθόν- όμως το θέατρο θα υπάρχει στην Ελλάδα όποιες και αν είναι οι συνθήκες.
Η συνέντευξη εμπεριέχεται στο δεύτερο Ελληνόαγγλικό έντυπο τεύχος του CITY CODE.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου (Συνέντευξη & Φωτογραφίες τόσο για άλλα μέσα όσο και σελίδες στα Social Media) του CITY CODE με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα. Σε αντίθετη περίπτωση το νομικό τμήμα του CITY CODE θα λάβει όλα τα νόμιμα μέτρα.
