Με αφορμή την παράσταση “Ηλίθια Αστεία”, που μόλις ανέβηκε στο Θέατρο Αργώ σε κείμενο και σκηνοθεσία του Α. Ζουγανέλη, μιλήσαμε με τον Νικόλα Φραγκιουδάκη για το ρόλο που υποδύεται στην παράσταση, την πορεία του στο θέατρο αλλά και τα επερχόμενα σχέδια του.
Μπορεί στη σκηνή να υποδύεται έναν ακραίο χαρακτήρα όπως απαιτεί το έργο, όμως στη ζωή επρόκειτο για έναν πράο και ευγενικό άνθρωπο.
Φωτογραφίες: George Alexandrakis Photography
Πότε ξεκίνησε η επαφή σου με το θέατρο και πού τοποθετείς χωροχρονικά την απόφασή σου ν’ ασχοληθείς μ’ αυτό;
Όταν ήμουν εννέα χρόνων δημιουργήσαμε στη γειτονιά μια θεατρική ομάδα, με δική μου πρωτοβουλία που έκανε τα παιδικά μου χρόνια αξέχαστα και δημιουργικά. Αυτό κράτησε τουλάχιστον έξι χρόνια και γύρω στο λύκειο πια είχα κατασταλάξει για τις σπουδές που ήθελα να κάνω πάνω στο θέατρο.
Θεατρολόγος και ηθοποιός: σε ποιο βαθμό συγκρούονται οι δύο επαγγελματικές ιδιότητές σου;
Τώρα πια δε συγκρούονται, μιας και έμαθα να τις χρησιμοποιώ σωστά και όταν πρέπει. Στην ουσία έχω καταπνίξει πια την ιδιότητα του θεατρολόγου. Μόνο για δική μου έρευνα την ανασύρω. Ένα μυαλό θεατρολόγου λέγανε παλιότερα, μπλοκάρει έναν ηθοποιό γιατί κρίνει και σχολιάζει τα πάντα θεωρητικά. Και το έκανα. Με μπλόκαρα.
Πώς θα χαρακτήριζες τη συνεργασία σου με τον σκηνοθέτη στην παράσταση «Ηλίθια Αστεία» και πόσο σε βοήθησε για «χτίσεις» έναν ρόλο που στηρίζεται σε μiα όχι και τόσο ισορροπημένη ψυχοσύνθεση;
Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτόγνωρη γιατί στην ουσία ο Τάσος Ζουγανέλης είναι κινηματογραφιστής. Οπότε η όλη προσέγγισή μας ήταν μέσω του κινηματογράφου. Τόσο η σκηνοθετική του πρόταση, όσο και η βοήθειά του να βρούμε τους ρόλους, ακούμπησε πολύ σε κινηματογραφικά μονοπάτια αναμοχλεύοντας μύχιες επιθυμίες και απόψεις. Ένας πολύ ανορθόδοξος χαρακτήρας- ρόλος χρειαζόταν και έναν πολύ ανορθόδοξο τρόπο να τον προσεγγίσουμε. Και με τη βοήθεια του Τάσου το πετύχαμε!
Ο ρόλος που υποδύεσαι σταματάει με το που τελειώνει η παράσταση ή τον κουβαλάς, κατά κάποιον τρόπο, στην καθημερινότητά σου; Στοιχειώνεσαι γενικά από χαρακτήρες που έχεις υποδυθεί?
Γενικά αυτό που περιγράφεις είναι πιο έντονο πριν ξεκινήσει η παράσταση, την περίοδο που γίνονται οι πρόβες. Όταν δηλαδή είσαι σε προσωπική έρευνα για το ρόλο. Διαβάζεις για αυτόν, βλέπεις ταινίες, ψάχνεις τη σωματική του συμπεριφορά, τη σκέψη του. Σε εκείνη τη φάση κουβαλάς το ρόλο και εκτός πρόβας. Στις παραστάσεις αυτό μετριάζεται κάπως. Κρατάει λίγο μετά το τέλος παράστασης. Αν συνεχιζόταν θα είχαμε πρόβλημα, καταλαβαίνεις…
Υπάρχουν κοινά στοιχεία του χαρακτήρα που υποδύεσαι με την προσωπικότητά σου;
Ο ρόλος που ενσαρκώνω είναι είναι ένας ακραία διπολικός χαρακτήρας… δολοφόνος, χειριστικός, διάνοια, συναισθηματικός, εμμονικός, με πολλές παθογένειες. Αναρωτιέμαι ποιο απ’ όλα τα χαρακτηριστικά θα έπρεπε να παραδεχτώ δημόσια ότι έχω…
Δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού και ειδικά εν καιρώ κρίσης, οικονομικής αλλά και ηθικής. Ποιες χαρές και ποιες δυσκολίες έχεις βιώσει;
Δυσκολίες πολλές και χαρές αμέτρητες. Χωρίς τις παράπλευρες απώλειες δε θα βλέπαμε ποτέ τα πράγματα στο μέγεθος που είναι ούτε θα τα εκτιμούσαμε ουσιαστικά. Οπότε όλα παίζουν. Τώρα, στην περίοδο της κρίσης, έχουμε χάσει πολλά πράγματα όπως την αξιοπιστία μας κυρίως από κάποια διακαιώματα μας που καταπατώνται στο όνομα της κρίσης αλλά ταυτόχρονα ανθίζουν πάρα πολλά πράγματα. Από το σκοταδισμό στην αναγέννηση, το πιστεύω αυτό.
Τι είναι εκείνο που σε φοβίζει σε σχέση με το θέατρο και την πορεία σου σ’ αυτό;
Με φοβίζει ότι κάποια στιγμή μπορεί να το βαρεθώ. Όχι το θέατρο σαν τέχνη. Όλα αυτά που είναι γύρω από αυτό.
Πώς φαντάζεσαι τα επόμενα επαγγελματικά σου βήματα;
Είμαι από τους τυχερούς που δουλεύω συνεχόμενα από το 2007 που τελείωσα τη σχολή. Αυτό θεωρείται πολυτέλεια για έναν ηθοποιό του σήμερα. Ήδη μετά τα ΗΛΙΘΙΑ ΑΣΤΕΙΑ, ξεκινάω πρόβες για ένα αγαπημένο μου έργο. Αυτό όμως που θα ευχόμουν να κάνω- και θα το κυνηγήσω- είναι σινεμά. Το λατρεύω και θα ήθελα πολύ να αναμετρηθώ και σε αυτό. Θέλω να έρθω αντιμέτωπος με τους κώδικές του και να τα καταφέρω.
Ο Νικόλας Φραγκιουδάκης είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών και της δραματικής σχολής “Βεάκη”
