Oleg Dou | Καλλιτέχνης

Συνέντευξη: Amarildo Topalis

Με αναρίθμητες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στο ενεργητικό του, ο βραβευμένος νεαρός Ρώσος καλλιτέχνης-φωτογράφος Oleg Dou -καλλιτεχνικό όνομα- ψάχνει για κάτι που “να συνορεύει μεταξύ του ωραίου και του αποκρουστικού, του ζωντανού και του νεκρού”.

Επηρεασμένος από την καλλιτεχνική φύση της οικογένειάς του, ο ίδιος επιθυμεί έναν συνδυασμό παραδοσιακής φόρμας με σύγχρονα υλικά και τεχνικές, βασισμένος σε μοντέρνες ιδέες.

Έργα του εκπροσωπούνται σε γκαλερί της Γαλλίας, Ισπανίας, Ολλανδίας, των ΗΠΑ, του Βελγίου και της Ρωσίας, ενώ η δουλειά του έχει συμπεριληφθεί σε διάφορα διεθνή έντυπα.

Πως ξεκίνησαν όλα και γιατί δεν θες να αποκαλείσαι φωτογράφος;

Στα είκοσί μου δούλευα ως επιμελητής φωτογραφιών. Σχεδίαζα κάρτες, μερικά διαφημιστικά κλπ. Το να δουλεύω για άλλους, παρόλα αυτά, δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε. Συνειδητοποίησα πως ήθελα να ρετουσάρω δικές μου φωτογραφίες, έτσι άρχισα να μαθαίνω για την τέχνη της φωτογραφίας και το 2005 αγόρασα την δική μου κάμερα.

Τα πρόσωπα στη δουλειά σου είναι ήρεμα και σχεδόν διάφανα. Αυτή η τεχνική έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία για σένα ή είναι απλά κάτι που δουλεύεις αυτό το διάστημα και μπορεί να διαφοροποιηθεί στο μέλλον;

Έχω μια πολύ πολύπλοκη σχέση με το σώμα μου και ακόμη δεν μπορώ να αποδεχτώ το πως είναι. Μου αρέσει η σχολαστικότητα στα σώματα άλλων. Οι γονείς μου είναι ράφτες και έτσι έχω δει αμέτρητα περιοδικά μόδας στα 90s και έχω εμπνευστεί από το βλέμμα των μοντέλων. Έμοιαζαν με τέλεια ανύπαρκτα πλάσματα. Μερικές φορές η μόδα είναι αληθινή τέχνη, ωστόσο, δεν είναι κάτι που μου αρέσει καθώς δημιουργεί ψεύτικα πρότυπα. Ούτε τα μοντέλα τα ίδια δεν μοιάζουν με το αποτέλεσμα των επεξεργασμένων φωτογραφιών.

Προσωπικά, ποτέ δεν μου άρεσε να με φωτογραφίζουν. Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω το πρόσωπό μου και δεν ήθελα να αποδεχτώ την ομοιότητα με το πρόσωπο της φωτογραφίας . Ακόμη έχω τα ίδια θέματα.

Ακόμη κι αν η εξέλιξη της Ρωσίας -της πατρίδας σου-σε πολλούς τομείς είναι ραγδαία, φαίνεται πως θέματα όπως τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων είναι ακόμη πίσω. Πιστεύεις πως η τέχνη είναι ένας από τους εξελιγμένους τομείς που βοηθάει τους ανθρώπους να εκφραστούν πιο εύκολα;

Η Ρωσία ήταν μια κλειστή χώρα για 70 χρόνια. Δεν έχουμε βιώσει τις ίδιες κοινωνικές αλλαγές με άλλα κράτη. Σήμερα είμαστε ανοιχτοί σε επαγγελματικές και πολιτιστικές συνεργασίες. Αλλά αυτά δεν αλλάζουν εύκολα στο μυαλό του κόσμου. Οι περισσότεροι κοιτάνε πως να βγάλουν χρήματα για τις οικογένειές τους, δεν τους απασχολούν τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Δεν είναι έτοιμοι ακόμη. Αυτό είναι η μια όψη του νομίσματος. Από την άλλη, εγώ ο ίδιος είμαι ένας gay καλλιτέχνης. Ζω στη Μόσχα και δεν έχω αντιμετωπίσει ποτέ κάποιο πρόβλημα. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι ίδια στις μικρότερες πόλεις. Και η αλήθεια είναι αισθάνομαι κάποια πίεση από την κυβέρνηση προς την κοινότητα LGBT. Αυτά όλα έγιναν τα τελευταία χρόνια. Η δική μου ομοφυλοφιλία αντικατοπτρίζεται στο καινούριο μου project, στο οποίο οι γυναίκες αντικαθιστούνται από άντρες.

Η τέχνη πάντα είναι ένα βήμα μπροστά. Πιστεύω πως η έκφραση μέσω αυτής είναι πιο εύκολη.

Μερικά από τα έργα σου είναι κατασκευασμένα από πορσελάνη. Γνωρίζοντας τη δυσκολία της διαδικασίας αυτής, θα ήθελα να ρωτήσω αν η ολοκλήρωση του κάθε έργου εξαρτάται αποκλειστικά από εσάς και, αν όχι, σε ποιο σημείο σταματά το δικό σου έργο και κάποιου άλλου αρχίζει;

Όσον αφορά τις πορσελάνες, δουλεύω με μερικούς βοηθούς. Όλα ξεκινούν στο μυαλό μου και στο σκίτσο.  Στα επόμενα βήματα -με το μοντέλο, τις φόρμες, τη ζωγραφική- η περισσότερη δουλειά γίνεται από άλλους. Παρόλα αυτά, πάντα είμαι στο κέντρο της διαδικασίας.

Website: http://olegdou.com/

Facebook Page: Oleg Dou

Photo Courtesy by the artist