Όταν άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή της Μελεντίνης νόμισα ότι έβγαλε καινούριο δίσκο η αγαπημένη μου Beth Gibbons. Όταν ξανάβαλα το Gone are the days άκουγα μια Bjork με ανάσες Kate Bush. Την τρίτη φορά κράτησα αυτή την μινιμαλιστική διάθεση λυρισμού και τους dark σχηματισμούς. Μελωδία που σε σέρνει από την καρδιά, σε στροβιλίζει, αργά, βασανιστικά, ένα τικ-τοκ ρολογιού μέσα από τα πιο απόκρυφα μέρη της ψυχής. Συναισθηματική βουτιά σε slow motion. Απλά για να προλάβεις να κρατήσεις την αναπνοή σου…
Η ίδια κουβαλάει πολύ πράγμα στις πλάτες της. Μουσικές για θεατρικές παραστάσεις, Live performances με τον ρόλο του ηθοποιού, εικαστικά δρώμενα, συμμετοχές σε ομάδες θεάτρου (παιδικού και μη) και βέβαια την κληρονομιά των Sequence Theory Project. Αν προσθέσετε στο blender και τις σπουδές πιάνου, τρομπέτας και ακορντεόν καθώς και την εμπειρία της ως εκπαιδευτικός (πιάνο και αρμονία, μουσικοκινητική), μπορείτε να καταλάβετε τη μουσική της πορεία.
shot by Tenia Ole Dimakopoulou
[fb-cal id=”1870553633231936″ show_event_calendar=”no” mode=”default” hide_past_events=”yes” include_attending=”yes” /]