Γράφει ο σκηνοθέτης/ηθοποιός Σπύρος Ανδρέας Παπαδάτος
Φωτογραφίες: George Alexandrakis Photos
Όπως και να έχει, η ζωή όπως την ξέραμε έχει αλλάξει. Κοιτάζω τριγύρω για να βρω κάποιο στοιχείο του πρόσφατου παρελθόντος. Μόνο αβεβαιότητα και ασάφεια με καλωσορίζουν χωρίς μάσκα. Οι υπόλοιποι είμαστε extras σε κάποια ταινία Β του Χόλιγουντ. Κανείς από εμάς δεν γνωρίζει τη γραμμή της ιστορίας, η πλοκή συνέχεια να αλλάζει, και όχι με έναν τρόπο Ταραντίνο.
Πίσω από κλειστά μάτια οι αναμνήσεις μας χλευάζουν. Όλα αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα, απλά πράγματα, καθημερινές τελετουργίες, μια χειραψία, να μοιραστούμε έναν καφέ ή έναν μπάφο, εκπληρώνουν την εκδίκησή τους και γελάνε με την άγνοια που αποτελεί εμένα, πού αποτελεί εσένα.
Τα μέρη που έζησα είναι κλειστά με λουκέτα και αλυσίδα. Αυτά που γέννησα, είναι παγιδευμένα πίσω από αυτές τις πόρτες τις κλειστές. Είναι καταραμένα να ζουν ξανά και ξανά την ίδια κατάσταση με τα ίδια συναισθήματα και το τέλος τους δεν αλλάζει ποτέ.
Οι καθρέφτες σε εκείνα τα μικρά δωμάτια αντανακλούν πλέον μόνο το σκοτάδι. Οι εικόνες, εσύ και εγώ, παγιδευμένες χωρίς καμία αντανάκλαση. Το μεγάλο δωμάτιο είναι γεμάτο σιωπηλούς αντίλαλους… αυτούς που όλοι μας , αφήσαμε πίσω. Σιωπηλές κραυγές, χωρίς αυτί να τίς ακούσει.
Περνάω έξω από εκείνα τα ιερά προσκυνήματα με πόνο για άλλη μια φορά να λάβω μέρος στις ιερές μας τελετουργίες. Θέλω να διδάξω, πρέπει να μάθω και να μοιραστώ την ύπαρξη της ψυχής μου με το σκοτεινό πλήθος.
Θέλω να σας πω ψέματα γεμάτα αλήθεια που έχω εξασκήσει με μεγάλη προσοχή, βαθύ πόνο και καθοδήγηση από έναν δάσκαλο. Πρέπει να σε πάω μια βόλτα, για να ζήσω. Λαχταρώ να εξερευνήσω τους πιο σκοτεινούς κινδύνους του ανθρώπινου νου και της καρδιάς….μαζί σας. Γνωρίζοντας ότι είναι απλά, ένα, όνειρο.
Αλλά, μέσα από αυτό το όνειρο δεν μπορώ παρά να ζω, χωρίς αυτό είμαι κενός. Είναι αυτό το όνειρο που αφήνει να αναπνέω. Χωρίς αυτό… ασφυξία. Δεν ξέρω ποιος είμαι χωρίς ένα όνειρο να γεννήσω, να το θηλάσω, για τις γλυκές σας απολαύσεις.
Πέρασε ένας χρόνος και κάτι μήνες. Με αυτές τις μάσκες είναι δύσκολο να αναπνεύσεις. Είναι δύσκολο για τον ηθοποιό σε αυτόν τον νέο κόσμο χωρίς οξυγόνο, η σκηνή μου. Οπότε απλά, θα με δείτε ασφυκτιά να σβήνω.
Σήμερα μου είπε ένας φίλος “και η ήττα μας, Μας στεφανώνει νικητές”.
