“Δεν υπάρχει δικαιολογία, πρέπει να γίνεσαι καλύτερος κάθε μέρα!”
Pat Andrea
Συνέντευξη: Δέσποινα Μονογιού
Η δουλειά του εκτίθεται σε μερικά από τα καλύτερα μουσεία του κόσμου. Ολλανδός στην καταγωγή, ο Pat Andrea είναι ο καλλιτέχνης πίσω από πίνακες και εικονογραφήσεις με εικόνες γονιμότητας, φόβου, σκληρότητας και σεξουαλικότητας, καθοδηγούμενος πάντα από το υποσυνείδητό του.
Μια βίαιη εκδοχή της Αλίκης σε μια σκληρή Χώρα Θαυμάτων του 21ου αιώνα, απεικονίζεται στις εικονογραφήσεις σας «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» και «Μέσα από τον Καθρέφτη». Μήπως αυτή η εικόνα, μιας ώριμης, σεξουαλικής Αλίκης με αυτοπεποίθηση, συνοψίζει το καλλιτεχνικό σας όραμα για τη σύγχρονη γυναίκα, όπως αυτή απεικονίζεται στα έργα σας;
Κατ’ ακρίβεια, τη θαυμάζω πολύ αυτή τη μικρή γυναίκα, την Αλίκη, για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη “Χώρα των Θαυμάτων” της (εύστοχη η λέξη “σκληρή”), δηλαδή, αυτόν τον παράλογο κόσμο βίας και τρελών πλασμάτων, τον χωρίς οίκτο και λογική, έναν σωστό εφιάλτη! Ναι, θα μπορούσες να πεις πως μοιάζει κάπως με τις ηρωίδες των εικόνων μου, ωστόσο δεν το είχα σχεδιάσει έτσι ώστε να αποτελεί σύμβολο ή εικόνα νικητή! Επιβιώνει καθώς διατηρεί ένα καλό ποσοστό αθωότητας: η δύναμή της βρίσκεται στον συνδυασμό θάρρους και αθωότητας!
Σύμφωνα με τον Φρόιντ, οι άνθρωποι κατέχουν μια ασυνείδητη επιθυμία θανάτου, ωστόσο αυτή η επιθυμία μετριάζεται σε μεγάλο βαθμό από τα ένστικτα ζωής. Θα λέγατε πως θα μπορούσε να δει κανείς κάτι τέτοιο στα έργα σας;
Παρόλο που το υποσυνείδητο είναι το κλειδί στα θέματά μου (ζωγραφίζω αυτά που αντικρίζω όταν ανοίγω διάπλατα τις πόρτες του υποσυνείδητού μου), προσωπικά, δεν αισθάνομαι την επιθυμία θανάτου ιδιαίτερα παρούσα στη ζωή μου. Η πιθανότητα να πεθάνει κανείς είναι ένα πραγματικό γεγονός που δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Ναι, σύμβολα θανάτου -του θανάτου που μας περιμένει όλους- δίνουν το παρόν τους στα έργα μου, αλλά ως μια ρεαλιστική λεπτομέρεια της ζωής, σχεδόν χιουμοριστική, η οποία εύκολα επισκιάζεται από τη δύναμη του να προχωράει κανείς μπροστά.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα κύριο θέμα στη δουλειά σας. Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα που θα θέλατε να μεταφέρετε;
Ως παρατηρητής των ανθρώπινων σχέσεων και παρορμήσεων, αυτές αποτελούν το κεντρικό θέμα των εικόνων μου, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα, πέρα απ’ αυτά που βλέπει και εξετάζει ο παρατηρητής -εγώ, δηλαδή.
Τι επίδραση έχει στη δουλειά σας το Buenos Aires, η πόλη στην οποία διαμένετε εδώ και χρόνια;
Έφτασα στο Buenos Aires την επομένη του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1976 και για κάποιο καιρό ζούσα υπό εκείνες τις συνθήκες, κάτι που έκανε την τέχνη μου πιο σοβαρή. Δύο χρόνια αργότερα, γνώρισα τη σημερινή μου σύζυγο στη Mendoza και η Αργεντινή έγινε ο άλλος μου εαυτός. Σ’ αυτό το κράμα κουλτούρας των μεταναστών, με τη Μεσογειακή καταγωγή, τα πράγματα έδειχναν πιο ξεκάθαρα για μένα. Υπάρχει λιγότερο ‘βερνίκι’ κάλυψης της σκληρότητας της κοινωνίας, όπως ακριβώς και στα όνειρα της Αλίκης!
Ποιος μπορεί να είναι ο στόχος ενός καλλιτέχνη, του οποίου η δουλειά έχει ήδη εκτεθεί σε μερικά από τα πιο γνωστά μουσεία του κόσμου;
Δεν υπάρχει δικαιολογία! Πρέπει να γίνεσαι καλύτερος αδιάκοπα, αυτός είναι και ο μοναδικός στόχος. Και δεν μπορείς να γνωρίζεις πόσο καλός (ή κακός) είσαι, είναι αδύνατον να κρίνεις εις βάθος αυτό που εσύ παράγεις. Έτσι συνεχίζεις, για να ζωγραφίσεις, κάποια στιγμή, το απόλυτό σου αριστούργημα.