“θέλω να ζήσω αυτό που αγαπώ κι όχι να αγαπώ αυτό που ζω”
Βαγγέλης Αλεξανδρής
Βαγγέλης Αλεξανδρής, ισορροπημένος και ταλαντούχος, αισθάνεσαι ότι κινείται με σταθερά βήματα και ξεδιπλώνει κάθε φορά και μία άλλη δημιουργική του πλευρά. Ο Βαγγέλης αυτήν την θεατρική περίοδο παίζει στην παράσταση ΑΙ 2 Τραγωδιαι στο θέατρο Βαφείο.
Συνέντευξη: Γιώργος Αλεξανδράκης
Υποδύεσαι τον Αχμέτ, έναν ρόλο που υπάρχει και στη ζωή. Πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ την καλή ζωή, σε αντίθεση με τον Αχμέτ;
Για εμένα, η καλή ζωή ορίζεται στη βάση της πραγματικής δημοκρατίας. Έχουμε ακούσει πολλές ιστορίες για αυτήν, αλλά ακόμα είμαστε πολύ μικροί για να τη συναντήσουμε. Εύχομαι, στη χρονική πραγματικότητα που ζούμε, οι Αχμέτ του κόσμου να φέρουν τη φωτιά που θα ανάψει την κοινωνική συνείδηση.
Ο Βαγγέλης δίνει στοιχεία στον Αχμέτ από την ίδια του τη ζωή; Τι κοινό μπορεί να σας συνδέει;
Δύο κοινά έχω με τον Αχμέτ. Πρώτον, θέλει να ζήσει αυτό που αγαπά κι όχι να αγαπά αυτό που ζει και, δεύτερον, οι ιστορίες του παππού μου, όντας πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία.
Υπάρχει αντιστοιχία του έργου, της ζωής του Αχμέτ και των όσων διαδραματίζονται στο έργο με την κοινωνία μας σήμερα;
Ο Αχμέτ, όπως και πολλοί από εμάς, νιώθει ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Του προσφέρεται να ζήσει, ώστε να διαλέξει ανάμεσα στη ζωή ενός Βασιλιά ή ενός Στρατηγού. Θέλει και εκείνος να περάσει από εξουσιαζόμενος σε εξουσιαστή. Αυτό είναι το παιχνίδι, έτσι μας έχουν μάθει. Όταν όμως τις βιώσει, θα καταλάβει ότι η ευτυχία βρίσκεται σε εκείνα που μόνο ο ίδιος μπορεί να κατακτήσει. Άλλωστε, τίποτα δεν μας χαρίζεται.
Ο Αχμέτ μεταναστεύει στην Ευρώπη για ένα καλύτερο μέλλον. Πώς εσύ αντιλαμβάνεσαι την Ευρώπη σήμερα…
Ο κόσμος μέχρι το 2001 δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο του σήμερα που, δυστυχώς, έχει εκφασιστεί. Η ανάγκη για λιγότερη καταπίεση, περισσότερα ανθρώπινα δικαιώματα και επαγγελματική αναζήτηση οδηγεί τους ανθρώπους σε χώρες με περισσότερες ελευθερίες και συσσωρευμένο πλούτο. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε 10.000 νεομετανάστες Έλληνες στη Γερμανία.
*ΑΙ 2 Τραγωδιαι…
Πρώτη φορά στη καριέρα μου παίρνω μέρος σε μια θεατρική παρωδία με δεκαπεντασύλλαβο ιαμβικό. Μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα, ειδικά όταν έχει πλάκα. Άλλωστε αυτό είναι που μετράει, να έχει πλάκα. Ευχαριστώ όλους τους συναδέλφους, αλλά και τους συντελεστές της παράστασης για αυτό το ταξίδι.
Ο διχασμός μιας κοινωνίας είναι αποτέλεσμα ενός ερωτήματος με συγκεκριμένες απαντήσεις ή η ελληνική κοινωνία επιθυμεί, εκπαιδεύτηκε να διχάζεται και ίσως αναπνέει μέσα από αυτό;
Νομίζω η Ελλάδα έχει μακρόχρονη ιστορία διχασμού, αρχής γενομένης από τα δύο κέντρα της Αρχαίας Ελλάδας, Αθήνα –Σπάρτη. Δηλαδή οι δημοκρατικές αξίες απέναντι στον μιλιταρισμό. Αυτό βέβαια είναι παγκόσμιο “προνόμιο” και όχι αποκλειστικά δικό μας, μόνο που τώρα περνάει σε δεύτερη μοίρα, αφού και αυτό το παιχνίδι υπάγεται στο μεγάλο σύστημα που είναι το οικονομικό. Άλλωστε, τη ζήσαμε την παράνοια το καλοκαίρι που μας πέρασε, ψηφίζοντας η πλειοψηφία τη μη αποδοχή των νέων οικονομικών μέτρων, κάτι που μας ζήτησε η κυβέρνηση, αλλά τελικά τα αποδέχτηκε.
Οι παραστάσεις για «Τα Εφτά Μπισκότα»** συνεχίζονται, τι κάνει αυτό το έργο ξεχωριστό;
Αυτό που κάνει «Τα εφτά μπισκότα» μια ξεχωριστή παράσταση είναι, αφενός, η μινιμαλιστική προσαρμογή του έργου γύρω από ένα τραπέζι, δυο καρέκλες και ένα παραβάν, και, αφετέρου, οι οχτώ χαρακτήρες που υποδύονται δύο ηθοποιοί, σε ένα έργο που κυλάει αβίαστα και σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.
Πώς αισθάνεσαι που συμμετείχες σε όλα τα στάδια αυτού του έργου; (Σύλληψη ιδέας, συγγραφή, παίξιμο)
Είναι μαγικό να περνάς από το στάδιο της σύλληψης στον τοκετό, από ‘κει στη γέννηση και μετά στη διαπαιδαγώγηση μιας ιδέας. Μοναδική εμπειρία κι εύχομαι να την ξαναζήσω σύντομα.
Οι ομαδικές συνεργασίες επιφέρουν πάντα θετικά αποτελέσματα;
Η δύναμη των ανθρώπων από πάντα ήταν η ένωσή τους. Όταν το ζητούμενο, σε κάθε μέλος της ομάδας, είναι το καλύτερο αποτέλεσμα της υλοποίησης μιας ιδέας, τότε φέρει θετικά αποτελέσματα τόσο στο ίδιο το έργο όσο και στην ομάδα. Όταν το ζητούμενο, σε κάθε μέλος της ομάδας, είναι να ξεχωρίσει ως μονάδα, τότε το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό, τόσο για το έργο όσο και για την ίδια την ομάδα. Αισθάνομαι τυχερός κι ευγνώμων, γιατί οι συνεργασίες μου με έκαναν να νιώσω σημαντικό μέρος του όλου.
Πριν από δύο χρόνια περίπου συγγράφεις μαζί με τον Πάνο Μουζουράκη τους στίχους με τον τίτλο «Ηράκλειτος»***. Είναι η στιχουργική ένας διακαής πόθος που σε ενδιαφέρει ή απλά ήταν μία παρεΐστικη συγκυρία;
Ο «Ηράκλειτος» ήταν ήδη ένα psy-electro κομμάτι, που το μελοποιήσαμε με τον Κώστα Ντάικο στα πρώτα βήματα των e-mov, όταν το άκουσε ο Πάνος. Μαζί γράψαμε το ρεφρέν σε ένα καφέ, δίπλα από τον Σταυρό του Νότου. Σίγουρα, η παρεΐστικη διάθεση και η επαγγελματική συνεργασία, εκείνον τον καιρό, βοήθησαν στο να αναπτύξουμε μια γλώσσα επικοινωνίας που μας έφερε κοντά. Η φωνή του είναι που με έκανε να θέλω να πει κάτι που έχω γράψει. Τον ευχαριστώ από την καρδιά μου που δέχτηκε να συνεργαστούμε σε αυτό το επίπεδο. Έχω στίχους στο συρτάρι, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι κάτι νέο για μένα, αλλά δεν έχω «ψώνιο» να τους ακούσω να τραγουδιούνται, εκτός αν βρεθεί στον δρόμο μου μια ανάλογη φωνή, που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Τα επόμενά σου σχέδια;
Τα επόμενα σχέδια είναι διάφορα. Εκείνα που έχω κλείσει είναι δύο. Τον Φεβρουάριο θα βρίσκομαι στα γυρίσματα της νέας ταινίας του Γιώργου Γεωργόπουλου, σκηνοθέτη της ταινίας “Τungsten”. Παράλληλα, θα είμαι σε πρόβες με τους «Ανισόρροπους» και σκηνοθέτη τον Κώστα Αποστολάκη, για ένα bar theatre που θα λάβει χώρα τον Μάρτιο, 2016.
