Φωτογραφίες: George Alexandrakis
Με την Ντίνα βρεθήκαμε ένα Σαββάτο πρωί στου Ζωγράφου και περπατήσαμε μέσα στους χώρους του Πολυτεχνείου, παρέα με τα σκυλιά μας. Eκτός από εξαιρετική ηθοποιός, είναι και ένας υπέροχος άνθρωπος με ευαισθησίες.
CC: Πώς είναι η ζωή με δύο ηθοποιούς μέσα στο σπίτι;
Η σχέση δυο ανθρώπων είναι δύσκολη, έτσι κι αλλιώς, θέλει αγώνα και προσπάθεια μεγάλη, θέλει ένα «βήμα μπροστά και δυο πίσω». Θέλει σπρώξιμο στην ανηφόρα και κράτημα γερο στην κατηφόρα. Δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα του καθενός, αλλά με τη δουλειά που γίνεται μέσα στο ζευγάρι.
CC: Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει μία γυναίκα ηθοποιός στο θέατρο;
Οι δυσκολίες είναι οι ίδιες πάνω κάτω με τους άνδρες, μέχρι που έρχονται τα παιδιά. Εκεί λίγο σκουραίνουν τα πράγματα. Αυτό όμως ισχύει για όλες τις εργαζόμενες μητέρες, γιατί, εκτός από μητέρα, παραμένεις εργαζόμενη, σύζυγος γυναίκα, νοικοκυρά, κόρη, αδερφή και πρέπει να έχεις και λίγο χρόνο για να μη χάσεις τον εαυτό σου.
CC: Όταν οι κόρες σου ήταν μικρότερες, φοβόσουν στην ιδέα ότι μία μέρα θα σου ανακοινώσουν ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί;
Όχι, δεν το φοβάμαι. Θέλω να ‘ναι καλά και να κάνουν ό,τι τους αρέσει, αρκεί να το πασχίσουν πολύ αυτό που θα κάνουν, να τις απασχολήσει σοβαρά.
CC: Πιστεύεις στην εύκολη αναρρίχηση ενός νέου ηθοποιού μέσω γνωριμιών ή στη σκληρή δουλειά;
Σκληρή δουλειά, αλλιώς υπάρχει ημερομηνία λήξης.
CC: Ποια ατάκα ή διάλογο άκουσες πρόσφατα στον δρόμο και σου άλλαξε τη διάθεση;
Η ατάκα αυτή έχει σχέση με την προηγούμενη ερώτηση σου κι έχει να κάνει με αναρριχήσεις…
CC: Συχνά αποδίδεται σε κάποιους ανθρώπους ο τίτλος «Ήρωας». Ποιος είναι, κατά τη γνώμη σου, ο πραγματικός ήρωας σήμερα;
Ήρωας είναι αυτός που καταφέρνει να στέκει όρθιος και χαμογελαστός στο εκτελεστικό απόσπασμα που μας έχουν οδηγήσει! Ο άνθρωπος του μόχθου δηλαδή.
CC: Πες μου έναν άνθρωπο, από τον οποιοδήποτε χώρο, ακόμη και αν δεν είναι γνωστό το έργο του, που τον θεωρείς πραγματικό ήρωα;
Ηρωίδα είναι η μαμά μου που, όταν διέγνωσαν καρκίνο, εκείνη είπε «σιγά μη πεθάνω και στεναχωρήσω τα παιδιά μου» κι έζησε και συνεχίζει να ζει!!! 20 χρόνια μετά…
CC; Τελικά αξίζει να συμμετέχεις στην πολιτική; Μπορεί να ακουστεί η φωνή μας; Ή σημαντικότερο όλων είναι οι καθημερινές θετικές πράξεις που μπορεί να χαρακτηριστούν ως πολιτικές πράξεις;
Eίμαι απογοητευμένη από την πολιτική σκηνή και κυρίως την ανώνυμη – για την επώνυμη δε χρειάζεται να πω κι εγώ την άποψή μου.Είναι κοινή με όλων των υπολοίπων. Ελπίζω στους νέους ανθρώπους που έχουν όραμα και οραματίζομαι ένα μέλλον με αυτούς μπροστά
CC: Πες μας την ιστορία της Ραλλού, της σκυλίτσας σου.
Αχ! Τι να πω γι’ αυτό το γλυκό τερατάκι μας! Είναι η χαϊδεμένη μας! Τη βρήκαμε από το διαδίκτυο, την ερωτευτήκαμε και τώρα, εδώ και δυο χρόνια, μοιράζεται κι αυτή την ίδια οικογένεια με μας.
